Беше осамена бела бреза во пуста пустелија,

Во Твоите очи бликаше радоста на птиците,

во насмевката ја откриваше ведрината на небото

а гласот Ти беше клокот на бисерен кладенец.

Од Твоите нежни дланки извираше дарежливост со љубов,

бдееше и трепереше над тагата на несреќните,

Беше како преплашена срна изгубена во шумите

а го знаеше патот и спасот на другите,

Копнееше за убавите соништа на сите,

а само Твојот сон беше тажна тајна

Живееше за да живеат другите,

ја делеше радоста и тагата

како што лебецот се дели на гладната софра.

Беше создадена за да создаваш добрини,

Дарежливоста ти беше смисла на живеењето –

се беше за другите!

Само болките на Твоето уморно тело

и скриената  тага  во душата

Беа Твои!

Рики